คำสอนยาย

คุณยายสอนสาธุชนที่มากราบของบารมีว่า คนเราจะสร้างบารมี ต้องต่อสู้ ต้องอดทน ๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๓๔

ถ้ากลัวจะตามยายไม่ทัน ต้องรีบทำให้บริสุทธิ์ที่สุด ต้องมีความเพียร และความอดทน ๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

อดทนอีกชาติเดียว อะไรจะเกิดขึ้น ยายก็ทนได้ อดทนเป็นภพชาติสุดท้าย ต่อไปไม่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว ไว้งานเสร็จแล้วรู้กันว่า ใครเป็นใครรู้กันหมด ใครสะอาดบริสุทธิ์มากน้อยแค่ไหน ตัวยายเอง ยายไม่มีปมด้อย มีแต่ความบริสุทธิ์ ทุกอย่างจะตัดสินเมื่องานเสร็จแล้ว ว่าใครทำมาอย่างไร เป็นอย่างไร จะรู้หมด ไม่มีอะไรปิดบังได้ ยายจึงองอาจกล้าหาญตลอดเวลา เพราะสิ่งที่ยายทำไว้ บริสุทธิ์ทั้งหมด

ยายมาคิดดูว่า ในอดีตชาติใดชาติหนึ่ง เราคงเคยทำสิ่งที่ไม่ดีไว้ แล้วถูกพญามารบังคับให้มีผลมาถึงปัจจุบัน ทำให้ตกเป็นบ่าวเป็นทาสพญามาร ถูกเขาสับเขาโขกเอาอย่างนี้ ที่เขาใช้ให้ไปทำไม่ดีนั้นน่ะ เขาสับเขาโขกเอาละ เมื่อรู้แล้วว่า ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ตั้งแต่นี้ไป ต้องพยายามทำความดีให้มาก ทำความดีให้มากที่สุดเท่า ที่จะทำได้ ทำดีให้สุดชีวิตเชียว เพราะเดี๋ยวก็วันเดี๋ยวก็คืน ผ่านไปเร็ว ต้องพยายามทำดีเข้าไว้มาก ๆ จะได้หลุดจากการเป็นบ่าวเป็นทาสของพญามาร ชาติหน้าถึงว่าจะไม่ชนะเขาทีเดียว แต่ก็ขออย่าให้เป็นบ่าวเป็นทาสเขาเลย จะได้มีโอกาสสร้างความดีมาก ๆ เมื่อใดที่เรารู้ว่าเราทำไม่ดี ถูกเขาหลอกใช้สอยเอาแล้ว ก็ตั้งต้นใหม่ว่า ต่อแต่นี้ไปจะต้องไม่ประมาท พยายามทำความดีให้มาก ไม่ท้อแท้ท้อถอย อย่างโบราณเขาว่า สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง สองขาโด่เด่ มันก็ซวนเซไปบ้าง นี้มันเป็นธรรมดา พลาดไป ซวนเซไป ก็ตั้งหลักใหม่ ทำความดีให้มาก…

ทุกอย่าง ใครจะสับจะโขกอย่างไร ยายยอมแพ้เขาแต่ข้างนอก ข้างในไม่ยอมแพ้ พอถึงสุดท้ายก็ชนะทุกอย่างทั้งหมด เป็นอย่างนี้เรื่อย ๆ ทุกเรื่อง ข้างในยายสู้ สู้ถึงที่สุด สู้ด้วยบุญ ไม่ยอมถอยเลย ข้างนอกก็ดูเหมือนแพ้ แต่ข้างในยิ่งดิ่งธรรมะใหญ่ ยิ่งดิ่ง ยิ่งละเอียด ในที่สุดก็ชนะด้วยกำลังบุญของยายเอง ๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

เมื่อเกิดเรื่องหนัก ๆ กับยายทุกครั้ง ยายจะอยู่ในธรรมะมาก ๆ ยิ่งอยู่ในธรรมะมาก ใจยิ่งใส ใจยิ่งใสก็ยิ่งดิ่งวิชชาได้ละเอียดมากขึ้น ยายจะไม่โกรธตอบคนที่โกรธยาย แต่ยายจะมองต้นตอที่ทำให้เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น นับตั้งแต่ก่อนจะเข้าวัด ก็โดนโขก เข้ามาบวชทำวิชชาแล้วก็ถูกเขารังเกียจ หาว่าเป็นคนชั้นต่ำ เป็นคนรับใช้เขามา เป็นวัณโรค เป็นคนไม่มีความรู้ ที่อยู่อาศัยก็ให้อยู่ที่สกปรกที่แย่ที่สุด เวลาเอาอาหารมาให้ก็กระแทกให้ เกิดมาภพชาตินี้ ยายโดนมารโขกสับตลอดเวลา เข้าวัดแล้วก็ยังโดนอยู่เรื่อย ๆ จนบัดนี้ แต่ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายที่มันจะโขกสับยายได้ เพราะเดี๋ยวนี้ยายรู้ทันหมดแล้ว จะไม่ยอมแพ้และพร้อมที่จะปราบมันอีกด้วย

ตั้งแต่ยายเข้าวัดมา มีคนดูถูกมากมาย แต่ที่ยายก้าวขึ้นมาได้ขนาดนี้ ก็เพราะทำอะไรทำจริง ยายคิดแต่จะเอาธรรมะ คิดแต่จะตอบหลวงพ่อวัดปากน้ำให้ได้ ใจจรดธรรมะไม่ถอยเลย เรื่องอื่น ๆ ยายมองข้ามไปไม่สนใจ ใครจะแกล้ง ใครจะดูถูกเหยียดหยาม ก็ช่างเขา ยายก็ทนได้ ถ้ามัวแต่อิจฉาริษยา แก่งแย่งชิงดีกัน ก็เสียเวลาไปเปล่า ๆ คนที่คิดว่าตัวเองเก่ง ก็มัวต่อสู้กันต่าง ๆ นานา แต่ยายมุ่งเอาแต่ธรรมะ ถ้าคนเก่งจริง ไม่ต้องไปสู้กับใคร ยายไม่เสียเวลาในเรื่องเหล่านี้ จึงมีเวลาค้นธรรมะละเอียดมากขึ้น ๑๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๒๓

ยายไม่เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคที่มาขวางหน้า เมื่อจะต้องทำอะไร ยายจะมานะบุกบั่น ยายจะพยายามทุกวิถีทาง เพื่อทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ ให้สำเร็จให้จงได้ ตอนที่ยายล้มป่วย วันหนึ่งยายมีความรู้สึกว่า ก้าวขาเดินไม่ออก แต่ใจของยายไม่ยอมแพ้ จึงค่อย ๆ ขยับขา ก็ขยับไม่ออกเลย พยายามขยับนิ้วทีละนิด ๆ จนในที่สุด ยายก็ก้าวเดินได้สำเร็จ ๑๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๒๕

เกิดเป็นคนอย่าย่อท้อ จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำ เดี๋ยวแก่มาจะทำไม่ไหว ยายเป็นคนขยัน ทำโน่น ทำนี่ ทำทั่วทั้งวัด พักนิด ๆ หน่อย ๆ พวกเราน่ะ ทำอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พักแล้ว ๑๙ เมษายน พ.ศ. ๒๕๓๕

ยายนึกในใจว่า จะชนะหรือไม่ ก็จะสู้ให้ถึงที่สุด จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เป็นอันขาด ใครจะไปไหนก็ไป ยายก็อยู่ของยาย ทำวิชชาของยายอย่างนี้ ๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๒๒

เกิดเป็นคนมันต้องสู้ สู้ด้วยการทำความดี อยู่ที่ไหนก็ตายเหมือนกัน สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ตาย จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ เราต้องสู้ ไม่สบายเมื่อไรแล้วถึงนอน ยายสู้มาตลอดตอนสร้างวัด จนเป็นโรคขาดอาหาร เรายังแข็งแรงอยู่ ต้องสู้ มีอะไรก็ทำไป อย่าขี้เกียจ ไม่ไหวเมื่อไร แล้วถึงนอน ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๓๕